Συγκλονιστική έκκληση 33χρονου Βολιώτη
Ξεκίνησε όπως κάθε νέος άνθρωπος, γεμάτος όρεξη και όνειρα για τη ζωή του… Η ίδια η ζωή όμως, δε φαίνεται να συμμερίζονταν τη σκέψη του, αφού στα 24 χρόνια του έμεινε ορφανός από μητέρα και χωρίς ιδιαίτερη, σύμφωνα με τον ίδιο, υποστήριξη, από κανένα άλλο συγγενικό του πρόσωπο, προσπάθησε μόνος να πορευτεί… Στα 33 χρόνια του που είναι σήμερα, και μετά από τέσσερα χρόνια ταλαιπωρίας, βρίσκεται αντιμέτωπος με μία κήλη 11 κιλών στην κοιλιακή του χώρα, μετά από μόλυνση ιατρικής επέμβασης, με τη σηψαιμία να τον απειλεί, όπως και με καρκίνωμα στους λεμφαδένες, διαβήτη και κατάθλιψη βαριάς μορφής… Απευθύνεται στους συνανθρώπους, κατανοώντας όπως λέει τα προβλήματα που τους ταλαιπωρούν, ζητώντας όμως να τον βοηθήσουν, καθώς όπως σπαρακτικά εξομολογήθηκε στη «ΜΑΓΝΗΣΙΑ», «δε θέλω να πεθάνω»…
Η περιπέτεια αρχίζει…
Η «εξομολόγηση»…
Συγκλονιστικά είναι τα στοιχεία της «κουβέντας- εξομολόγησης» που έκανε με τη «ΜΑΓΝΗΣΙΑ»… «Κάθισα στο Νοσοκομείο 5,5 μήνες, καθημερινά έκανα ενέσεις, θεραπείες, εξετάσεις… Στη συνέχεια, άλλα εννέα χειρουργεία με ολική νάρκωση πάλι για τη σηψαιμία… Από το 2012 μέχρι το 2014, έκανα 13 χειρουργεία. Κατέληξα να φθάσω 41 κιλά από τα 92 κιλά που ήμουν. Θυμάμαι, όταν ήμουν καλά, δούλευα 18 ώρες την ημέρα… Για κάποιο χρονικό διάστημα στο Μοναστηράκι σε καφέ μπαρ, αλλά η δουλειά μου είμαι κομμωτής και μακιγιέρ. Έχασα τα μαλλιά μου, μαύρισαν τα χέρια μου, ήμουν συνεχώς στα Νοσοκομεία. Έπαθα νευρική ανορεξία από τη σηψαιμία… Δεν μπορούσα να φάω. Φοβόμουν να μπω σε όλα τα επόμενα χειρουργεία, γιατί μπήκα για μια απλή επέμβαση σκωληκοειδίτιδας και έπαθα, ό,τι έπαθα…». Όπως συνεχίζει, «η κατάσταση που βιώνω είναι πολύ δύσκολη… Έχασα τη μάνα μου όταν ήταν 48 και εγώ 23 ετών . Δεν χτύπησα πόρτες συγγενών, ξέρουν οι γνωστοί και συγγενείς μου τι τράβηξα, αλλά δεν ήρθε κανείς να μου συμπαρασταθεί».
Η σημερινή κατάσταση
Η συγκίνηση τον συνεπαίρνει… μας δείχνει υποβοηθούμενος από το μπαστουνάκι του, το ντουλάπι με τα φάρμακα, την τελευταία ένδειξη στο μετρητή σακχάρου που ξεπερνά τα φυσιολογικά επίπεδα, τη φωτογραφία της μητέρας του. Λίγο πιο πέρα στον ίδιο τοίχο, η φωτογραφία με τα δύο κορίτσια του οικογενειακού του φίλου που τον φιλοξενεί, σε μια γκαρσονιέρα για την οποία ο συγκεκριμένος φίλος, πληρώνει το ενοίκιο. Συντροφιά του, δυο-τρία ψαράκια σε ένα ενυδρείο, πάνω σε ένα παλιό έπιπλο, «δανεικό» από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού… Μια κούπα τσάι στο χέρι, «περισσότερο για να συνοδεύω τα φάρμακα», όπως μας λέει, μιας και ελάχιστα είναι τα φαγώσιμα που υπάρχουν στο σπίτι, αλλά και γιατί η κατάστασή του, δεν του επιτρέπει να φάει και να πιει όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Ακόμη και η ανάσα του, μερικές φορές, νομίζεις ότι «κόβεται», γι΄ αυτό και η υποστήριξη της φιάλης οξυγόνου, είναι επιβεβλημένη. Στα πόδια του, εμφανής η επιπλοκή του διαβήτη που τον ταλαιπωρεί, ενώ ένα κολάρο στο λαιμό, «κρύβει» και προστατεύει ταυτόχρονα, τον όγκο σε μέγεθος μικρού πορτοκαλιού που υπάρχει στους λεμφαδένες, ως αποτέλεσμα ξεχωριστής από την συγκεκριμένη, πάθησης… Η κατάθλιψη βαριάς μορφής, τον έχει επίσης καταβάλει, σε σημείο που δεν μπορεί να έχει πάντα ψυχραιμία, ενώ θέλει απόλυτη ησυχία… Μας δείχνει το μικρό θερμαντικό που χρησιμοποιούσε για να ζεσταίνεται το χειμώνα, καθώς το αέριο είχε διακόψει τη σύνδεσή του, λόγω οφειλών… Στη μία πλευρά του τοίχου, κρέμονται οι απλήρωτοι λογαριασμοί, τα κοινόχρηστα, οι συνταγές των φαρμάκων, τα οποία επειδή δεν τα βρίσκει στο φαρμακείο του Νοσοκομείου, αναγκάζεται να τα παραγγέλνει και να τα χρωστάει όπως παραδέχεται, σε διάφορα φαρμακεία της Ν. Ιωνίας… Το ειδικό πλέγμα που πρέπει να μπει εσωτερικά στην κοιλιά του, δε χορηγείται όπως του είπαν, από κανένα κρατικό νοσοκομείο. Συναίσθημα χαρμολύπης, φαίνεται να τον κυριεύει, μιας και από τη μία έμαθε, μίλησε και προγραμμάτισε ραντεβού με εξειδικευμένο γιατρό που κάνει επεμβάσεις στην Αθήνα με «ρομπότ» και εγγυάται το αποτέλεσμα, αλλά το κόστος είναι μεγάλο.
Στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο που επισκέφθηκε, ενημερώθηκε ότι δεν μπορεί να υποβληθεί σε νέα επέμβαση, καθώς δεν θα μπορούσαν οι γιατροί, λόγω των πολλαπλών επεμβάσεων και της κατάστασης της κοιλιακής του χώρας, να «κλείσει». «Εάν μείνω έτσι, θα πεθάνω… Εάν κάνω την επέμβαση, μου είπε ο γιατρός, ότι θα είναι, σαν να ξαναγεννηθώ. Δε θέλω να πεθάνω».
Για όσους θέλουν να προσφέρουν
Ο Σπύρος Μαρτσέλος, ζητά την οικονομική βοήθεια των συμπολιτών, καθώς το μόνο έσοδο που έχει, είναι το δίμηνο επίδομα της πρόνοιας, που δεν επαρκεί, ούτε για τα φάρμακα, όπως τονίζει… Πήγε στο Κοινωνικό Φαρμακείο, αλλά τα φάρμακα που πρέπει να λαμβάνει ως αγωγή, δεν υπάρχουν… Στις άλλες κοινωνικές υπηρεσίες, δεν απευθύνθηκε, θεωρώντας ότι δεν μπορούν να τον βοηθήσουν, καθώς μια αποτυχημένη προσπάθεια για λήψη βοήθειας, στην αρχή της περιπέτειάς του, τον απογοήτευσε… Η συγκεκριμένη επέμβαση θα κοστίσει πολλά χρήματα και όποιος μπορεί να βοηθήσει, έχει τη δυνατότητα να το κάνει μέσω του τραπεζικού λογαριασμού 0026-0727-90-0102976184 της Eurobank. (πρώην Τ.Τ.).(IBAN GR 570 260 727 0000 900 10 2976 184) Το τηλέφωνο επικοινωνίας για όσους επιθυμούν να έρθουν σε επικοινωνία με τον 33χρονο, βρίσκεται στη διάθεση της εφημερίδας.
άρθρο - πηγή: magnesianews.gr/volos