Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Η 8η Μαρτίου ορίστηκε το 1977 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα της γυναίκας και τη διεθνή ειρήνη.

Η ιδέα για τον εορτασμό της προέκυψε κατά το πέρασμα στον 20ο αιώνα το οποίο σηματοδοτήθηκε από την εκβιομηχάνιση.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εργάτριες στον τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού κινηματοποιήθηκαν στις 8 Μάρτη του 1857 στη Νέα Υόρκη. Η αστυνομία εκτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος των λευκοντυμένων γυναικών, όμως το κίνημα είχε γεννηθεί. Δύο χρόνια αργότερα οι γυναίκες που είχαν πάρει μέρος στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο.

Πιο πριν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης, οι γυναίκες του Παρισιού ζητούσαν «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» στις Βερσαλλίες.

Το 1908 παρέλασαν 15000 γυναίκες στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου.

Υιοθέτησαν το σύνθημα « ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ». Με το ΨΩΜΙ να συμβολίζει την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ και τα ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ την καλύτερη ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ.

Η ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε για πρώτη φορά από το Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ στις 28 Φεβρουάριο 1909. Ο εορτασμός της καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Κλάρα Τσέτκιν.

Έτσι ένας σκληρός αγώνας για τα δικαιώματα της γυναίκας, στην εργασία αλλά και στην εκτός εργασίας ζωής της, ξεκίνησε και συνεχίζεται μέχρι τις  μέρες μας.

Η 8^η Μαρτίου, πρέπει να είναι η ημέρα κινητοποιήσεων, σε όλο τον κόσμο. 

      

Η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, δεν υφίσταται αν γυρίσουμε το κεφάλι μας δεξιά, όταν  γνωρίζουμε ότι στην άλλη πλευρά, υπάρχουν παιδιά, κοπέλες, γυναίκες, ηλικιωμένες, που δεν έχουν καμία αξία, καμία υπόσταση μέσα στην κοινωνία.

Ημέρα «πένθους» για τα 6.000 κορίτσια που υπόκεινται καθημερινά σε κλειτοριδεκτομή με βάναυσο τρόπο, ορίστηκε η 6^η Φεβρουαρίου και τιτλοφορείται ως «Διεθνή Ημέρα Μηδενικής Ανοχής στην Κλειτοριδεκτομή».

Η κλειτοριδεκτομή δεν αφορά μόνο κάποιες άτυχες γυναίκες στην Αφρική, είναι υπόθεση όλων.

Μαρτυρίες καταγεγραμμένες περιγράφουν τη βάναυση διαδικασία του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων, όπου πρωταγωνιστούν ανήλικα κορίτσια, πολλές φορές από τη βρεφική ή νηπιακή τους ηλικία. Πραγματοποιείται, κυρίως, από μαμές – κλειτοριδοκτόμους όπως τις χαρακτηρίζουν, σε καλύβες των κοριτσιών ή σε παραδοσιακές τελετές, χωρίς χρήση αναισθητικών ή αντισηπτικών. Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούν ένα πέτρινο αιχμηρό αντικείμενο και ξεκινούν με τομή που αποσπά την κλειτορίδα μέχρι και την ολική αφαίρεση των εσωτερικών και εξωτερικών χειλών του αιδοίου. Μετά ράβουν την περιοχή και αφήνουν την πιο δυνατή να επιζήσει. Κάποια κορίτσια χάνουν τη ζωή τους από το σοκ, την αιμορραγία και τις μολύνσεις που ακολουθούν. Όταν τις παντρεύουν, ούσες ανήλικες ακόμα, οι σύζυγοι κατά τη συνουσία, χαρακώνουν με ένα αιχμηρό αντικείμενο την ακρωτηριασμένη περιοχή και συνεχίζουν να ερωτοτροπούν, όσο πιο βίαια μπορούν,  ενώ τα κορίτσια αιμορραγούν.

Σύμφωνα με στοιχεία επίσημων οργανισμών, 100-140 εκατομμύρια γυναίκες παγκοσμίως έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων για μη ιατρικούς λόγους. Τα 92 εκατομμύρια ζουν στην Αφρική.

Στην Κένυα μπορεί να απαγορεύτηκε πρόσφατα το «έθιμο» αυτό, όμως 15 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες έχουν υποστεί ακρωτηριασμό.

Την ίδια στιγμή, σ’ αυτόν τον πλανήτη, υπό την ανοχή κρατών, θυσιάζουν στο βωμό του χρήματος και της ηδονής, εκατομμύρια κορίτσια κυρίως ανήλικα. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι ο αριθμός των προσώπων που γίνονται θύματα παράνομης διακίνησης με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση, φθάνει τα 2,45 εκατ. κάθε χρόνο.

Ιδίως στις Κάτω Χώρες, η πλειοψηφία των «ασυνόδευτων ανηλίκων» που οδηγούνται στην πορνεία, προέρχεται από την Κίνα, τη Σιέρρα Λεόνε, τη Σομαλία, ενώ ιδιαίτερη προτίμηση φαίνεται να έχουν το τελευταίο διάστημα, σε κορίτσια από την Αγκόλα και τη Νιγηρία.

Οι διακινητές – προαγωγοί (σημειωτέον ότι στις νοτιο -ανατολικές χώρες είναι ακόμα και γυναίκες, τις οποίες αποκαλούν mama san), χρησιμοποιούν βίζες, προφασιζόμενοι ότι τα κορίτσια είναι χορεύτριες καμπαρέ, για να μπορούν με άνεση να τις εκδίδουν σε προηγμένες χώρες όπως η Ελβετία, όπου εξέδωσε μόνο πριν λίγα χρόνια,  έναν υπέρογκο αριθμό σε βίζες που άγγιζε τις 5.953.

Στο «παιχνίδι» των εκδιδόμενων κοριτσιών και άλλες χώρες, όπως η Ουκρανία, η Ρουμανία,  η Τζαμάικα, το Σουρινάμ, οι Μπαχάμες, ενώ μόνο οι Φιλιππίνες έλαβαν από την πρεσβεία της Ιαπωνίας, 71.084 βίζες για «χορεύτριες», έτοιμες να υποστούν τα πάντα, μπρος στην βιομηχανία της ανδρικής σεξουαλικής διαστροφής.

Θύματα ανήλικα κορίτσια, υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, είναι σεξουαλικά παραδομένα σε ένα καθεστώς αρσενικής κυριαρχίας, το οποίο τα εκμεταλλεύεται βιάζοντάς τα καθημερινά, σωματικά και ψυχικά.

Αυτά  δύο παραδείγματα, δηλώνουν το απόστημα κοινωνιών που επιβιώνουν εις βάρος των κοριτσιών και των γυναικών.

Πώς γίνεται να γιορτάζονται οι  μάχες, που έχουν κερδηθεί , όταν υπάρχουν ακόμα ανοιχτές πληγές που αιμορραγούν; Όταν εκατομμύρια γυναίκες και ανήλικα κορίτσια, γίνονται θύματα πολιτισμικών και κοινωνικών «εθίμων», αγοράζονται – πωλούνται και ενοικιάζονται από κυκλώματα πορνείας; Πώς μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία, ισότητα, ιδανικά και πάνω απ’ όλα, για ανθρώπινα δικαιώματα, σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο;

Γιατί πρέπει να ορίζεται η μοίρα μια γυναίκας από τη γεωγραφική θέση του χωριού, της πόλης ή της χώρας που γεννήθηκε;

Μέρες σαν την 8^η Μαρτίου, δεν είναι μέρες γιορτής αλλά μέρες θλίψης, που πρέπει να μας προβληματίσουν για το μέλλον του κόσμου. Αν είναι να δώσουμε έναν αγώνα, τότε ας παραδειγματιστούμε από τις νίκες των προηγουμένων γενεών κι’ ας συσπειρωθούμε για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο, για τις κοπέλες που δεν μπορούν, για τις γυναίκες που φοβούνται, για τις επόμενες γενιές που τους αξίζει να χαίρονται τη φύση τους.

Η άνοδος του « φεμινιστικού» κινήματος το 1960 έγινε κάτω από την επίδραση του τότε παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος.

Στις ΗΠΑ τα συνθήματα της εποχής εκείνης είναι συντεχνιακά.

Σε ορισμένες όμως Δυτικοευρωπαϊκές χώρες οι νεοφεμινιστικές απόψεις περνάνε και εκδηλώνονται και μέσα από τις γραμμές του δημοκρατικού γυναικείου κινήματος.

Το κίνημα αυτό του «νεοφεμινισμού» δεν ήταν ιδεολογικά και οργανωτικά ομοιογενές. Κάνει την εμφάνισή του μέσα από πολλές μικρές ομάδες. Το κίνημα αυτό και οι μικρές ομάδες στο εξωτερικό και στην Ελλάδα κυρίως μετά την μεταπολίτευση είναι κίνημα ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΙΝΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΑΛΗΣ.

Μη ξεχνάμε ότι οι γυναίκες για χρόνια δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Σύμφωνα με το οικογενειακό δίκαιο οι προσωπικές σχέσεις των συζύγων ρυθμίζονται από διατάξεις όπως:

«ο ανήρ αρχηγός του οίκου» <άρθρο 1387>. Ειδικότερες διατάξεις ρυθμίζουν ότι: η γυναίκα παίρνει υποχρεωτικά το όνομα του συζύγου, ο σύζυγος ορίζει τη συζυγική κατοικία, για να αποκτήσει η παντρεμένη γυναίκα την ιδιότητα του εμπόρου χρειάζεται την συγκατάθεση του συζύγου, έχει υποχρέωση να δίνει προίκα στον άνδρα που έχει την διαχείριση. Οι σχέσεις γονιών και παιδιών ρυθμίζονται από τα άρθρα : «ότι η μητέρα σε καμία περίπτωση δεν ασκεί εξουσία πάνω στο παιδί. Όταν ο πατέρας αδυνατεί καλείται επιτροπεία του παιδιού και ύστερα από δικαστικές αποφάσεις και με τη σύμφωνη γνώμη του συγγενικού συμβουλίου.»

Πολλά άλλαξαν αλήθεια από εκείνες τις εποχές, κάτω από χιλιόχρονους αγώνες των γυναικών αλλά ιδιαίτερα του λαϊκού κινήματος.

Η θέση της γυναίκας σήμερα είναι τυπική και συμβατική. Γιατί η ισοτιμία είναι νομική και στα χαρτιά. Η «απελευθέρωση» της γυναίκας δεν είναι πραγματική. Ιδιαίτερα στις μέρες μας. Οι γυναίκες και η νεολαία είναι τα μεγαλύτερα θύματα της σημερινής κρίσης που βιώνουμε. Η ανεργία πολλαπλασιάζεται καθημερινά. Στις νέες αγγίζει το 30%. Η ελαστικοποίηση του ωραρίου, οι μειωμένες παροχές υγείας-πρόνοιας επιδεινώνουν σοβαρά τη ζωή της γυναίκας. Οι στοιχειώδεις παροχές για την μητρότητα αντιμετωπίζονται σαν κόστος. Ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα η μητρότητα είναι μπελάς για τους εργοδότες. Όλα αυτά δυσκολεύουν τα νέα ζευγάρια να αποκτήσουν την δική τους οικογένεια.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ-ΜΗΤΕΡΑ-ΣΥΖΥΓΟΣ-ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ δεν μπορεί να βρει λύση ατομικά σε φεμινιστικές ομάδες έξω από το οργανωμένο κίνημα, τα σωματεία, τον αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική για την πραγματική και οριστική χειραφέτηση και ισοτιμία των γυναικών.
Ο αγώνας είναι δεμένος μαζί με τον άντρα και οι διαφοροποιήσεις και οι ανταγωνισμοί που τροφοδοτούνται από το σύστημα είναι παγίδα που διασπά την ενότητα του λαϊκού κινήματος, παρόλη τη νοοτροπία που καλλιεργείται από αστικά πρότυπα για τον άντρα και τη ρατσιστική σεξιστική φιλολογία για τη γυναίκα.

Δεν υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στην γυναίκα και τον άντρα. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΦΥΛΩΝ. Το πρόβλημα αυτό καθορίζεται από την μορφή της σημερινής κοινωνίας και εκδηλώνεται σε όλους τους τομείς της ζωής.

Στην ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΦΥΛΩΝ και σύμφωνα με κάποιους επιστήμονες η γυναίκα είναι φύσει κατώτερη από τον άνδρα.

Έτσι αν ακολουθήσουμε σήμερα αυτές τις θεωρίες τις γενικευμένης κρίσης σε όλα τα επίπεδα κινδυνεύουμε να βρεθούμε μπροστά σε μια σύγκρουση ανάμεσα στο εφεδρικό γυναικείο δυναμικό και τους εργαζόμενους άνδρες, ανάμεσα στις εργαζόμενες γυναίκες και τους άνεργους άντρες, στο δρόμο της ανταγωνιστικότητας και της διαίρεσης.

Η γυναίκα δεν μπορεί να απαλλαγεί ολοκληρωτικά από την νοοτροπία του καταπιεσμένου φύλου, ούτε ο άντρας από την νοοτροπία του καταπιεστή, όσο η κοινωνία μέσα στην οποία ζουν είναι οργανωμένη πάνω σε αυτή την αρχή.

Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι στα πλαίσια αυτής της κοινωνίας δεν είναι δυνατή η βελτίωση των προσωπικών σχέσεων και η διαπαιδαγώγηση του αμοιβαίου σεβασμού και της ισοτιμίας. Ιδιαίτερα στα καινούρια ζευγάρια.

Η αυτοσυνείδηση των γυναικών γύρω από ζητήματα της ιδιωτικής ζωής δεν μπορεί να έρθει μονόπλευρα, έξω από την κοινωνική πάλη ούτε με αιτήματα που αποβλέπουν στην προσωπική λύση ζητημάτων.

• ΚΟΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΡΩΝ, ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.
• ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΣΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ.
• ΙΣΟΤΙΜΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
• ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
• Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΣΥΖΥΓΩΝ ΚΑΙ ΑΣΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ.
• ΙΣΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ.
• ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ: ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ, ΑΓΡΟΤΙΣΣΕΣ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ-ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΣ, ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΕΣ, ΝΕΕΣ,ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ.
• ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗ ΜΟΡΦΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΤΗΝ ΙΣΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΗΣΗ, ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ.
• ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ - ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ, ΗΜΕΔΑΠΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ.

 Να παλέψουμε για:

Να μην επιτρέψουμε να γίνουν οι γυναίκες  ευέλικτο και φτηνό εργατικό δυναμικό, σεξουαλικά αντικείμενα, τεκνοποιητικές μηχανές, με χειραγωγημένη συνείδηση, με μικρές ή καθόλου αντιστάσεις.

 Να μην μένουμε μακριά από  διεκδικητικούς αγώνες και κινήματα.

Μέσα από την εργασία η γυναίκα  αποκτά την οικονομική της ανεξαρτησία και χειραφέτηση.

Σήμερα, που μας επηρεάζει  περισσότερο η κρίση και τα μέτρα, να μην θεωρούμε φυσικό τις περικοπές στους μισθούς, το χαμηλότερο μεροκάματο, την κατάργηση ασφάλισης και εργασιακών δικαιωμάτων, τον συμβιβασμό και την αποδοχή των αντεργατικών μέτρων.

ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΙΩΝΙΟ!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΑ!!!

                                               για το Δ.Σ. του Σωματείου

ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Πρόεδρος

ΝΑΚΟΣ Θ.Μ. ΧΡΗΣΤΟΣ

Γενικός Γραμματέας