Σώστε το παιδί μου… το σπλάχνο μου σιγοψιθύριζε η μάνα, υποβασταζόμενη…
Φώναζε ο πατέρας.. ο γιος μου, ένας είναι! Όχι Θεέ μου, μην το πάρεις.. Συγγενείς φίλοι, θλίψη και στεναχώρια. Μάτια και πρόσωπα γεμάτα δάκρυα, κόκκινα από ταραχή και άγχος, από λύπη και θυμό.. Πως συνέβη να αναρωτιουνται; Θα ζήσει! Θα δεις.. Να εμψυχώνουν τους εαυτούς τους και να στάζουν τα λόγια τους Ελπίδα.. Αχ! Αυτή η Ελπίδα δύσκολα εγκαταλείπει σαν μπει στο παιχνίδι…